,,Wychodzę choć nie chcę spojrzeć na
Chemiczny świat."

Kiedy uliczny gwar już przycicha, a świat spowija się ciemnością, każdego z nas czasem dopadają mroki myśli. Przychodzą niespodziewanie i chwytają mocno za serce, umysł, nasze wspomnienia i wszystko co ma dla nas wartość. Są mocne i znacznie silniejsze niż za dnia, bo nasze zmysły się wyczulają. Powodują ucisk w sercu, bezsenność i próbują wycisnąć z ciebie łzy. Po co one przychodzą? Mają nas złamać? Nie, przecież one są w nas cały czas. Towarzyszą nam w drodze do pracy, szkoły, na imprezie, na zakupach, ale spychamy je na boczny tor, bo bieżące wydarzenia współzawodniczą o nadanie statusu priorytetu. Może to i lepiej, inaczej zwariowalibyśmy ,kwestionując, czy aby jedzenie śniadań czy picie kaw ma jakiekolwiek znaczenie w obliczu ulotności. 

Ja wiem, że ty też masz takie chwile. Kiedy leżąc w łóżku w sytuacji, którą niemal nieustannie powtarzasz od lat, nagle coś dzieje się inaczej.  Niespodziewanie dopada Cię myśl, czasem wraz z nią wypełnia cię poczucie lęku. Tylko że ludzie mówią na to zwykle: nie mogłem spać. Bezsenność bierze się z myślenia. Twoją głowę wypełniają różne myśli, a sen schodzi na dalszy plan. W ogóle nocą wszystko toczy się inaczej. Rozmowy są szczersze, marzenia realniejsze, a lęki silniejsze. 

I ja też mam takie chwile. A kiedy bezsenne noce przestały mnie przerażać, polubiłam  patrzeć na gwiazdy i wyobrażać sobie, że te moje chwile to kadr z filmu. A tym filmem chciałabym się móc z kimś podzielić, opowiedzieć, podzielić się swoimi myślami. Bo to oznaczałoby dać siebie. Powiedzieć to, co czujesz, to co myślisz, czego się boisz i pragniesz. To intymniejsza rzecz niż w sensie cielesnym. Gdyby ktoś powiedział: ,,daj mi siebie, chcę cię'' to wtedy, zamiast oddać mu swoje ciało, oddaj mu swoje myśli. Wszystkie. Ja zabrałabym go na polanę i powiedziała  to wszystko, co dopada mnie nocą z częstymi przerwami na płacz, którego wyjątkowo bym nie tłumiła. 

Dlatego noce są zbyt piękne, żeby je przesypiać.