Przepraszam wszystkich stałych czytelników, których nie mam za długą, nieuzasadnioną nieobecność, której przyczyną jest słabość psychiczna i tak zwany słomiany zapał, powątpiewanie w sens i ogólne problemy natury egzystencjalnej, ale cóż. Jestem tylko człowiekiem.  A tak naprawdę chcę się ukorzyć i odkupić winy za swoją niesystematyczność. Ale spokojnie, już wracam z nową dawką swoich niedorzecznych dywagacji.

Kiedyś miałam super rozmówcę. Rozmówcę dzięki, któremu poznawałam wiele nowych słów, takich, które pozornie zwiększają elokwencję. I on, kiedyś pokazał, że moją przypadłość ,,nie lubię ludzi” da się fachowo nazwać. Powiedział mi, że jestem mizantropem. A ja oczywiście szybciutko wygooglowałam co to słowo znaczy, bo mimo, że słów typu ku i hu (albo chu) nie używam, to mój zasób słownictwa nie jest tak bogaty. I wtedy uwierzyłam, że jest na świecie więcej ludzi, którzy nie lubią ludzi skoro ktoś to tak fachowo i ładnie nazwał. Ale ironia, ludzie nie lubią ludzi.
                I faktycznie, kiedyś na soup dodałam fajny cytat Charlesa Bukowskiego (bo ja bardzo lubię fajne cytaty):

I wiecie co? Ten cytat to najczęściej reblogowany cytat na moim profilu. I to wcale nie dowodzi tego, że dodaję słabe cytaty ( okej, czasem cytuję samą siebie), ale tego, że coś jednak w tej naturze ludzkiej jest, co nas w niej odpycha.  
I tak na przykład ja. Moje problemy z kontaktami z ludźmi wynikają z tego, że są oni po prostu ludźmi. A mnie się ciągle wydawało, że są kimś więcej. Więc jeśli mam się otaczać grupą ludzi, którzy zbytnio emanują swoim ,,człowieczeństwem” to wolę otaczać się garstką ludzi, którzy są w porządku.  Tak, tych ludzi nazywam ,, w porządku”  bo jak każdy popełniają błędy, ale zasługują by przymykać na nie oczy.
 A to, że nie lubię siebie, też wynika z natury, z tego, że jestem tylko człowiekiem. A chciałabym być kimś więcej. Czasem bywam nieszczera, często rządzi mną zazdrość, czasem kogoś oceniam, chociaż sama nie chciałabym być oceniana, czasem mnie ktoś wkurzy, więc go obgadam. I chcę z tym walczyć, ale jak każdego nachodzą mnie chwile słabości.
A wikipedia mówi, że hipokryzja jest ,,stałą cechą ludzkich społeczeństw”. Więc jak wierzyć w ludzi? Skoro natury nie oszukasz, a ludzie z natury bywają fałszywi. Nie wiem. Wiem za to, że kieruję się zasadą ograniczonego zaufania do ludzi i to całkiem rozsądne. I, że często tracę wiarę w nich, ale po paru chwilach przychodzi ktoś, kto pozwala mi ją odzyskać. I to jest fajne. Że wśród grupy ludzi, którzy zawodzą jest ktoś kto będzie wobec ciebie po prostu w porządku.  

I wracając do mojej mizantropii. Ciężko jest żyć wśród ludzi. Oni często zachowują się tak prymitywnie, że aż ci żal, iż nadano mu nazwę człowieka rozumnego.  I tym postem chciałam powiedzieć, że ja naprawdę nie lubię ludzi. Bo chwalą się, zazdroszczą, obgadują, rujnują, ranią i robią wiele więcej okropnych rzeczy. Ale ciężko jest odciąć się od tego wszystkiego, kiedy samemu się jest człowiekiem.  Pocieszające jest jednak to, że istnieją ludzie, u których w twoich oczach, zalety będą przysłaniały te ludzkie wady.

Część 2: siostra: rozbieraj się i idziemy do wody. Karolina: co? Mam się rozebrać przy tych wszystkich ludziach? Rozgląda się z przerażeniem wokoło, gdzie ludzie emanują nagością, szkoda tylko, że nie seksapilem. Karolina wpada w panikę, zastanawia się po co właściwie tu przyjechała. Upał daje o sobie znać. Karolina powoli ściąga bluzkę i spodenki. Nie, niech wyobraźnia was nie ponosi. Pod ubraniem znajduje się strój kąpielowy (dwuczęściowy!), którego świat jeszcze nie widział. Karolina nieporadnie zasłania się. T. się śmieje, że się wstydzi. Karolina myśli: a niech to! Przecież jestem nad jeziorem. Podąża za siostrą do wody.
 

Część 3: Karolina stawia pierwszy krok w wodzie. Jest dziwnie. Jest strasznie. Jest przerażenie. Robi się duszno. W głowie ma tylko myśl, że to co racjonalnie wydaje się być glonami, może być zwłokami. Karolina robi głupią minę. Siostra namawia: no chodź, chodź! Karolina: O matko! Nie, tam mogą być zwłoki, ja stąd spadam, nie, boję się, chcę do domu. Karolina robi mały krok naprzód z nietęgą miną. Mały krok dla Karoliny, mały i dla ludzkości. Karolina po kolana jest w wodzie. Co sekundę przypomina o możliwości obecności zwłok w wodach jeziora. W myślach ma ojca Mateusza, który próbuje rozwikłać zagadkę kto mógł te zwłoki tam schować. Karolina trafia na coś ostrego na dnie. O boże! A jeśli to kość wystająca z urwanej ręki?! Do jeziora wskakuje jakiś dzieciak, chlapiąc na całego. Karolina: ej, przecież muszą panować tu jakieś zasady! Siostra: nie, tu nie ma zasad. Dzieciak dziwnie obserwuje. Karolina: a co jeśli… . Siostra: nie, tu nie ma zwłok, chodź.
 

Część  4: T.: Karola, chodź na materac. Karolina: nie, boję się. Robi kilka kroków na przód. Woda sięga jej coraz wyżej, ma duszności. Karolina wycofuje się. Karolina wraca na brzeg. O nie, zimno tu. O boże, zwł.. a nie, to glony. O kaczki! Kaczuszki chodźcie tu, nie mam chleba, ale chodźcie. Kaczki odpływają jak najdalej. Siostra i T. sprawdzają obciążenia materaca. Karolina: o nie, a co jeśli te motorówki nas rozjadą, haniebna śmierć, nie chcę. Karolina przypomina sobie, że kiedyś umiała troszkę pływać. Troszkę kraulem, troszkę na plecach, ale to było dawno. Karolina próbuje. Karolina idzie na dno. Dno, które jest bliżej niż sądzi. Obciera sobie kolano. 
 

Część  5: Karolina jednak dopada materac. O fajnie! Jak się ma materac nie idzie się na dno! Chyba, że wypłyniesz za daleko i sobie to uświadomisz, że dno jest daleko i wpadasz w panikę i idziesz na dno. Karolina trzyma się z T. materaca.  1 metr od brzegu. Karolina: O matko, nie tak daleko! Karolina wspomina o zwłokach, ludzie dziwnie się patrzą. T. zabiera materac. Karolina się o niego upomina: Hej, oddawaj materac! T. oddaje, Karolina „płynie”, woda zimna. Wychodzą  z wody.
 

Część 6: Stópki całe w piasku. Karolina: hej, co robicie ze stópkami? Siostra pozwala wytrzeć w fuksjowy kocyk. Karolina szczęśliwa. Kaczki wychodzą na brzeg. Psiuńcia już nie chce przyjść do Karoliny. Karolina smutna. Wracamy.

Koniec

  Następnym razem kupujemy dla mnie własny materac i zabieramy chleb dla kaczuszek, i coś do jedzenia. A i drugą siostrę. Podsumowując: całkiem okej, (chociaż ludzie) ale grymas na mojej twarzy utrzymujący się przez co najmniej 10 pierwszych minut mojej obecności w wodzie odciśnie się takim piętnem na mojej buźce, że będę musiała wstrzyknąć cały botoks świata.

Nie jestem prawdziwym pożeraczem książek, i nie przeczytam 52 w 2015 roku. Nie podążam też za nowościami chwytając  jeszcze ciepłe książki, które dopiero co wyszły z drukarni żeby zasilić półki w księgarniach. No nie licząc, czwartej części Millennium, na której kupno przygotowuję się pilnie, zastanawiając się skąd wziąć na nią pieniądze. Odpowiedzi typu: idź do pracy nie liczą się. 

 Zwykle jeśli sięgam po jakąś książkę jest to przypadek. Nie lubię czytać tego co jest modne, bo odczuwam presję i boję się, że nie spodoba mi się tak jak większości i co to będzie, a moja samoocena drastycznie zmaleje i w ogóle po co to komu.  Najczęściej czytam książki, którymi świat już dawno przestał się zachwycać co można zobrazować mniej więcej tak: rok 2010, wszyscy: łał, ta książka jest niesamowita, powinna dostać milion nagród, zostać zekranizowana, ja: nic, rok 2015, ja: łał, ta książka jest niesamowita, dlaczego tak późno na nią trafiłam! Zgadza się, pewne informacje trafiają do mojego stanu świadomości ze znacznym opóźnieniem. 

A więc jak to się dzieje, że mimo wszystko, nie jestem statystycznym Polakiem i udaje mi się przeczytać więcej niż jedną książkę rocznie? No cóż, do tej pory zawdzięczałam to lekcjom polskiego, gdzie szczególnie w ostatniej klasie wymagano czytania książki za książką.  Czasem jednak poza szkołą też przeczytałam jakąś książkę, może nie tak ambitną jak dzieła szekspirowskie, ale jednak. Czasem po prostu trafia się na trop przypadkowo i po przeczytaniu książki wręcz dziękujesz bogu, że wasze losy się spotkały.

Książka, którą chcę Wam polecić, kupiłyśmy z moją siostrą w jednej z tanich księgarń na krakowskim rynku.  Propozycja jej kupna  wyszła od mojej siostry, bo ze względu na moją skąpą naturę cena dwunastu złotych, przy innych książkach, których koszt wynosił 3-4 złotych, wydawała się kosmiczną Ale ostatecznie wyszłyśmy z księgarni z ,, Wakacjami Rachel” i dwoma książkami po 3 złote.

Przechodząc do sedna  o czym właściwie jest książka i kim jest tytułowa Rachel? To 27- letnia Irlandka mieszkająca w Nowym Jorku, która próbuje nadążyć za wielkomiejskim tempem życia z niezbyt dobrym skutkiem. Imprezy, narkotyki, alkohol  to niemal codzienność. Rachel trafia do ośrodka leczenia uzależnień (jak sama twierdzi przypadkowo) jako narkomanka, gdzie ma zamiar wypocząć i mając nadzieję na spotkanie tam gwiazd pop. Czeka ją jednak spory zawód, bo nie dość, że nie spotkała tam nikogo sławnego, to jeszcze została uznana za narkomankę. Czytelnicy śledzą jej walkę z nałogiem, przechodząc od stadium wypierania aż do akceptacji problemu i walki z nim. Rachel na swojej drodze spotka oczywiście wzloty i upadki i innych uzależnionych. ,,Wakacje Rachel” to nie tylko książka o dziewczynie z nałogiem, bo z problemem uzależnienia powiązany będzie też temat miłości.

Powieść autorstwa Marian Keyes spodobała mi się dzięki ujęciu problemu nałogu w sposób lekki, a czasem nawet żartobliwy. Postacie przebywające w klinice odwykowej wcale nie są ukazane jako poważni,szary, smutni ludzie z problemami, ale skonstruowane w taki sposób, że bawią. Jednak kiedy trzeba jest też czas i miejsce na chwilę refleksji i zrozumienia czym właściwie jest nałóg i jakie jest jego podłoże.  Ale tak jak wspominałam znajdziemy też temat miłości czy rodziny. Ta książka pozwala też zastanowić się co jest ważne w życiu. Książka spodobała mi się też ze względu na to, że mogę z niej wyciągnąć coś dla siebie, a ja szczególnie lubię książki z psychiatrykami i terapeutami w tle.