Kim jest artysta? W dzisiejszych czasach może to być grafik tworzący strony, albo architekt. Artystą będzie też nazywany fotograf, który robi zdjęcia klasowe czy legitymacyjne. Ale kim jest prawdziwy artysta? To osoba, która tworzy sztukę- to jasne. A o tym czym jest sztuka można by dywagować godzinami. Dla mnie sztuka to po prostu to, co wzbudza we mnie emocje, od pozytywnych, aż do  uczucia grozy, lęku czy strachu, dla mnie jest źródłem refleksji o otaczającym świecie. I nie ma znaczenia czy weźmiemy pod uwagę modernistyczną  koncepcję sztuka dla sztuki czy przeciwstawną  funkcję dydaktyczną.

Patrząc na dzieło jesteśmy w stanie wiele dowiedzieć się o psychice jego autora. To oczywiste, bo przecież one definiują, bo artyści wyrażają siebie przez sztukę. I tak, patrząc na dzieło Jana Matejki, powiemy, że jest on wybitnym artystą, a już na obrazy  Witkacego wielu ludzi patrzy z zakłopotaną miną, i jest to najłagodniejsza forma okazywania dezaprobaty.  Bo oprócz powiedzenia: nie wiem, nie rozumiem tego dzieła, nie wzbudza we mnie emocji” do czego mamy zupełne prawo, bo może nie patrzymy na świat jak jego autor, to ludzie mówią: a ten Schulz to chyba był nienormalny, albo: ciekawe co brał ten Kafka, żeby napisać coś takiego! Autentycznie, takie komentarze padały na lekcjach polskiego. Bo dla nas ktoś kto ma inne zdanie, inny pogląd na jakiś temat, jest po prostu nienormalny. A artyści? Artyści są po prostu niesamowicie wrażliwi, często nie mogą sami odnaleźć się w świecie. Ich dzieła nie zawsze są zrozumiałe dla przeciętnego odbiorcy. Może Ci się nigdy nie udać poczuć tego co chciał przekazać autor. Może istnieje na świecie tylko kilka osób o podobnych doświadczeniach życiowych, które zrozumieją  co tak naprawdę czuł Schulz pisząc swoje opowiadania. Artyści to osoby, które patrzą na świat zupełnie inaczej niż przeciętny człowiek. Dla nich słońce, może nie być tym samym co dla mnie. Ale to oni często zwracają uwagę na tematy,
o których nie myślimy w ferworze codzienności. I oczywiście, że zdarzali się artyści, którzy mieli choroby psychiczne, albo popełniali samobójstwa. Jednak brało się to najczęściej z tego, co było też w nich wyjątkowe czyli wrażliwość.

Niektórzy artyści wiedli skandaliczne życie, inni tworzyli tylko skandaliczne dzieła.  Nie wiem jak Wy zapatrujecie się na to, ale właśnie dzieła tych najbardziej niezrozumianych artystów fascynują mnie. Lubię dosadny naturalizm w wierszu Charles’a Baudelaire ,,Padlina”, zachwyca mnie groza, którą budzą dzieła Zdzisława Beksińskiego, a czytając opowiadania Bruno Schulza zastanawiam się: jak wielką trzeba mieć wyobraźnię, żeby  napisać takie dzieło. 

 Witkiewicz Stanisław Ignacy

Centrum handlowe, niby miejsce, do którego przychodzisz zrobić zakupy, a jednak nie do końca. Mam wrażenie, że centrum handlowe powoli staje się centrum rozrywki. Oprócz zakupów w galerii możesz też iść do kina, zjeść coś, a nawet iść na imprezę.  Jest to też miejsce, które lubię i nie lubię jednocześnie. A dlaczego?

To jest numer jeden, dla którego nie lubię galerii. Uwierzcie (lub nie) w żadnym innym miejscu nie dopada mnie taki dół, że jestem singielką jak w galerii handlowej. Naprawdę. Idziesz sobie na zakupy a tu przed tobą, za tobą i obok ciebie pary trzymające się za ręce. A ja nie mam nikogo, kto płaciłby za moje zakupy i wszystko muszę kupować za swoje. I nikt nie podchwyci, że jeśli mówię: ,,ach, ta bluzka jest taka piękna, szkoda tylko, że taka droga”, to mówię to po coś. Facet czasem się domyśli i powie: ,,kochanie, jeśli tak bardzo ci się podoba, to ja ci ją kupię!’’, a ty mówisz:,, nie,nie, nie trzeba!" Chociaż w myślach masz co innego.  I czasem tylko żal mi tych panów, którzy udają, że ten sposób spędzania czasu jest dla nich satysfakcjonujący, ale przecież każdy jest kowalem swego losu, nie?

Przyznajcie sami, że zawsze czujecie respekt, kiedy przechodzicie między tymi złowieszczymi, święcącymi światełkiem niepokoju, dwoma słupkami. Ja zawsze tak mam, szczególnie, kiedy wychodzę ze sklepu, w którym nic nie kupiłam. W głowie wtedy kotłują mi się tylko myśli: ,,Nie pikaj, proszę nie pikaj!” oraz: ,,Karolina, wyglądaj naturalnie, tak jak gdyby nigdy nic”. Bo wiecie, sam fakt, że przecież niczego nie ukradłam już nie wystarcza, żeby mnie uspokoić od kiedy,
w jednym z supermarketów  serce mi niemal zamarło na dźwięk pikających bramek. Ależ nie! Niczego nie ukradłam, po prostu mój portfel  chciał mi zrobić obciach. I zrobił.
Niby pikające bramki to już niemal codzienność i wcale nie muszą oznaczać przestępstwa, ale   szyderczy wzrok ludzi odwracających się na ten dźwięk może skutecznie zniechęcić do dalszych zakupów. 

Tak, kto by pomyślał, że liczba sklepów może zniechęcić kobietę! No cóż nie jestem widocznie typową przedstawicielką płci pięknej. Zawsze obieram złą strategię. Wchodzę do moich ulubionych sklepów i jeśli znajdę coś co chciałabym kupić, zawsze mówię, że rozejrzę się jeszcze po innych sklepach, no bo przecież może tam znajdę coś fajniejszego, a  jeśli się tak nie stanie, to wrócę do danego sklepu. Jak możecie się domyślić nigdy nie wracam. 

Nie będę ukrywać, jestem skąpa. Kiedy widzę ceny ubrań w sklepach w galerii to tracę wiarę
w ludzkość i świat i we wszystko. Szczególnie przerażają mnie ceny spodenek, które są porównywalne ( a czasem nawet droższe!) do ceny długich spodni. W rezultacie z galerii handlowych zwykle wychodzę z T-shirtami, bo tylko ich cenę jestem w stanie zaakceptować. Gdybym kupiła bluzkę za stówę, to przez kilka dni rozpaczałabym zamiast się cieszyć z nowego zakupu.

No po prostu ludzie, tłumy ludzi. Szczególnie w niedzielę. Myślę, że statystyczna, polska rodzina spędza  co drugą niedzielę w centrum handlowym.  I zajmują miejsca na parkingu na ulubionych kolorach (to największa zbrodnia przeciwko Karolinie). I chodzą tak od sklepu do sklepu i robią kolejki do przymierzalni i w ogóle to nie lubię ludzi. 

Kiedy patrzę na zdjęcie z kampanii reklamowej stworzonej przez Shiyang He na temat wpływu smartfonów na kontakty z ludźmi w świecie realnym od razu przychodzi mi do głowy moment z mojego życia, który często się powtarza. Wygląda to tak: po powrocie z dłuższej lub krótszej podróży, nie mając dostępu do internetu ,ledwo przekraczając próg domu, ja, moja siostra i jej chłopak od razu logujemy się do świata wirtualnego. I tak  siedzimy sobie w trójkę, w ciszy, każde w swoim świecie, przesuwając kciukiem po ekranach, które rozświetlają nasze twarze.  Siedzimy wtedy jak  zahipnotyzowani. 

 źródło

Urządzenia mobilne bez wątpienia zrewolucjonizowały świat.  Komputery i telefony stawały się coraz mniejsze i mniejsze, po to, żebyśmy mogli z nich korzystać niemal wszędzie i żeby ułatwiały nasze życie . Smartfony dają nam teraz takie możliwości, o jakich naszym przodkom się nawet nie śniło.  A  przedsiębiorcy prześcigają się w jak największym wykorzystywaniu  tego fenomenu,  bo przecież  to możliwość pozyskania nowego klienta, a my…pogrążamy się coraz bardziej, zatracając się w świecie wirtualnym.  Bo czegóż to nie możemy załatwić z pomocą smartfona w każdym miejscu i o każdej porze? Przelewy, zakupy, a  do tego jeszcze zdradliwe portale społecznościowe, na których marnujemy tyle czasu. 
                Spróbujcie przypomnieć sobie jakiekolwiek spotkanie ze znajomymi w przeciągu roku. Impreza, zwykłe spotkanie nie ważne. Czy w tym czasie żadne z uczestników nie sięgnęło po smartfona, żeby choć na moment włączyć internet i sprawdzić co słychać w świecie? Jeżeli były takie spotkania  to gratulacje. Jednak rzeczywistość wygląda inaczej, szczególnie wśród młodych.  Niemal na każdej imprezie przychodzi taki moment, gdy sięgamy po telefon i przesuwamy kciukami po ekranach. Ba! Idziemy do kogoś i pytamy o hasło do wi-fi! Rozmawiamy z kimś w tak zwanym ,,realu”, a  w międzyczasie prowadzimy jeszcze dwie rozmowy na messengerze.
Pamiętam przerwy w szkole, kiedy siedzieliśmy sobie i każdy wyjmował telefony. I tak je sobie spędzaliśmy, a przecież powinno to wyglądać inaczej.  Bo mogliśmy rozmawiać, śmiać się, wygłupiać, ale jednak woleliśmy tkwić w smartfonowej rzeczywistości, zapominając jak słabo wychodzi nam życie w realnym świecie.  Bo im więcej jesteśmy wirtualnie, tym mniej w rzeczywistości. A przecież to realni ludzie przytulą nas, gdy mamy doła, a nie ci z internetu. Bo lepiej porozmawiać z przyjacielem niż kupować coś w tym czasie przez telefon.  Tylko, że koło się zamyka, gdy sięgasz po smartfona, kiedy zapada milczenie, bo nie wiesz jak je wypełnić.  Może czasem warto włączyć się do świata realnego.  

Problem wydaje się naprawdę spory, bo wczoraj chciałam wytrzymać jak najdłużej bez komputera i bez smartfona. I w końcu nie wytrzymałam.  Nowoczesność wymusza na nas tworzenie nowych definicji normalności. Normalnym staje się, że po przebudzeniu sprawdzamy portale społecznościowe, robimy zdjęcia jedzeniu czy przeglądamy  facebooka na randce. Korzystanie ze smartfonów przysłania nam cały świat, zapominamy o tym co ważne. I właśnie dlatego, Chińczycy wydzielili nawet pas na chodniku dla pieszych, korzystających równocześnie ze smartfonów. 

Dlatego mam dla Was zadanie. Przy śniadaniu zamiast przeglądać instagrama czy Twittera porozmawiaj z mamą, tatą, bratem, siostrą, mężem. Na spotkaniu z przyjacielem nie wyciągaj ani razu telefonu. A jeśli chcesz sprawdzić godzinę, weź po prostu zegarek. 

Cześć, Karolina się kłania! 

Jeszcze jakieś kilka lat temu, myślałam o sobie, że po prostu jestem dziwna, bo nie lubię wychodzić z domu, rozmawiać z ludźmi, a przebywanie z nimi za długo po prostu mnie męczy.
 I pewnie większość moich znajomych tak o mnie myślała. Teraz już wiem, że po prostu jestem introwertykiem.  Czy jest łatwo nim być? Nie. Czy ma to swoje plusy? Trochę tak.
 

Jak rozpoznać introwertyka? Bardzo łatwo, chociaż nikt nie wykazuje 100% typowych cech.
Ale na imprezie nie spotkasz go w środku najgłośniejszej grupki, żywo dyskutującego. Ale jeśli już się na nią uda, najprędzej będzie siedział gdzieś z boku obserwując wszystko dokoła.
Wolny czas najchętniej spędza w domu, bo tam, w samotności nabiera energii.  Introwertycy zwykle nie lubią small talków. Paplanie o pogodzie, to zdecydowanie coś co ich męczy. Ale za to mogą godzinami dyskutować na tematy ważne i interesujące ich.  Najłatwiej pracuje im się samym, wolą ciszę i spokój. Tylko w taki sposób udaje im się skupić.  Ale oprócz tego introwertycy bywają kreatywni, świat ich wyobrażeń jest niezwykle barwny, chociaż mają łatkę  gburowatych, no bo w grupce nie odzywają się, nie nawiązują rozmowy. Częściej słuchają niż mówią.

Tak, jestem introwertykiem, a w dodatku nieśmiałym introwertykiem. I gdyby nie to połączenie(które nie jest jednoznaczne) może nawet byłoby fajnie.  Chociaż dla znajomych jestem po prostu ‘noł lajfem’, który piątkowy wieczór woli spędzić w domu oglądając jakiś kolejny film. Jestem kimś kto potrafi przez cały dzień ograniczyć ilość wypowiadanych słów do koniecznego minimum, ale w momencie, gdy spotkam kogoś z kim można porozmawiać na interesujące tematy, nie mogę przestać mówić. W duszy wiele mi zalega, ale nie potrafię nikomu o tym powiedzieć.  Lubię samotność, chociaż bywa ona trudna. Bo to nie tak, że nie chcę być z ludźmi. Czasem naprawdę nie wiecie jak bardzo tęskni mi się do ludzi, ale muszę mieć pewność, że w momencie gdy będę już nimi zmęczona, będę mogła po prostu się od nich odpocząć. Czasem wszechobecność portali social media, wzbudza we mnie poczucie winy, że inni spędzają dnie na imprezach, nad jeziorem, na zabawie, a moim jedynym osiągnięciem jest obejrzenie wszystkich sezonów serialu.  Moimi obiektami westchnień są fikcyjne postaci z książek i filmów, a nie realni faceci. 

Introwertycy nie mają łatwego życia.  Są niezrozumiani. W końcu ciężko uwierzyć, że ktoś naprawdę woli zostać w domu, bo to lubi, a nie dlatego, że jest smutny.  Poza tym, w dzisiejszych czasach stawia się na pracę w grupie. Już od najmłodszych lat szkolnych, wpaja nam się do głowy, że trzeba umieć współpracować z innymi, a jeśli tego nie potrafisz.. .no cóż. Coś z Tobą nie tak. Ja za to wolę zrobić wszystko od początku do końca sama, tak jak chcę. Nie lubiłam żadnych kompromisów, bo zawsze (nieskromnie) uważałam, że moje pomysły są lepsze i nigdy nie chciałam z nich rezygnować tylko dlatego, żeby wszystkim się podobało. 

Żyjemy wśród ideału człowieka, który jest zabawny, błyskotliwy, towarzyski. No cóż, nie jest tajemnicą, że ludzie poszukują akceptacji.  A mnie jest oczywiście przykro, że ja nie potrafię nikogo rozśmieszyć, że nie jestem duszą towarzystwa i trudno mi uwierzyć, że mimo tego, że jestem nudziarą ktoś mnie za to lubi. Tym bardziej, że potrzebuję otaczać się właśnie swoim przeciwieństwem.  Dodatkowo zdecydowanie lepiej brzmię pisząc niż mówiąc. Przez co łapię się na tym, że czytam swoje rozmowy z  ludźmi i jestem zaskoczona, że napisałam to i to. I nie wyobrażam sobie siebie mówiącej takie rzeczy, które komuś napisałam. No chyba, że sobie wcześniej bym to przygotowała. I trochę boję się wtedy, że w którymś momencie nie jestem sobą, że gdzieś udaję.  Ale może teraz nadchodzi era introwertyków? Internet stwarza dobre warunki egzystowania dla takich ludzi. Mogą wyrażać swoje myśli, pisać, tworzyć w domowym zaciszu, a nawet pracować.  I jedyne czego bym chciała, to stać się dumnym introwertykiem i nie mieć wyrzutów sumienia z tego jaka nie jestem. 

Ale to tylko niedorzeczne dywagacje.