Podobno pożądaną rzeczą jest mieć marzenia.  „Kto marzy, żyje podwójnie”. A nie, sory, to było o książkach. Wszyscy mamy  marzenia, które nigdy się nie spełnią, przestań się łudzić. Nie zostaniesz aktorką. Nie musisz się zastanawiać, co byś powiedziała czy komu najpierw podziękowała, odbierając nagrodę Oskara, Nobla, Alfreda czy Zdzisława. Dlatego praca w biurze czy sklepie musi wystarczyć.

Nie będziesz miała stoliczka, który sam się nakrywa. Więc musisz chodzić do supermarketu, nawet kilka razy, bo znów zapomniałaś kupić tej rzeczy, po którą właściwie wyłoniłaś się ze swej nory. I dlatego właśnie, że nie masz stoliczka, który za Twoim rozkazem będzie pełen łakoci i pysznych dań (o jakbym zjadła pizze) musisz wybrać między książką a kebabem. A przecież mogło być tak pięknie. Bracia Grimm pokazali, że tak się da.

Disney udowodnił, że każda księżniczka w końcu znajdzie swojego księcia. A ja czekam i co? Ach, no tak, nie jestem księżniczką.

Są też marzenia o innym życiu. 

Do niedawna uważałam, że ludzie chodzą do kina dla rozrywki. O jakie było moje zdziwienie, gdy dowiedziałam się, że kino tylko uczy nas czego mamy pożądać:

hajlajf, najszybsze samochody, przystojni mężczyźni w garniturach szytych na miarę (wersja dla panów: gorące kobiety w najlepszych kreacjach), przygody, niesamowite historie! 

A tymczasem co masz? Blokowisko, piątkowe wyjście do klubu a w nim zachlanego Adonisa, który rzuca tekstami na podryw rodem z facebooka (nie, żartuję, mnie nikt nigdy nie podrywa).

Właściwie chodzi mi o to, że na dłuższą metę, życie marzeniami jest niebezpieczne. Szukasz tego CZEGOŚ, a to nie istnieje. Okazuje się, że TO nie jest tym, czym myślałaś, że JEST. Bo  życie jest o dziwo życiem. Bo zaczynasz być rozczarowana rzeczywistością, chociaż nikt nie obiecywał, że będzie miło i kolorowo (w sumie na wejściu nikt mi też nie zaprzeczył).

Rozczarowanie jest wprost proporcjonalne do oczekiwań. Może największym problemem są właśnie wyobrażenia?