Pozwólmy sobie na niedoskonałość

/
2 Comments
Patrząc na ludzi, których podziwiam, wydaje mi się, że są perfekcyjni. Z góry zakładam, że nigdy się nie mylą, prowadzą sielankowe życie i nie miewają pryszczy. A potem patrzę na siebie i zastanawiam się, co w planie Bożym poszło nie tak, jak trzeba.



Ukrywamy swoje słabości

To nic dziwnego, bo nikt z nas nie lubi czuć się gorszym i nie przyznaje otwarcie, o tym, czego się boi, co jest w nim niedoskonałe. Chowamy to w najgłębsze zakamarki siebie, udając tym samym, że te wady nie istnieją. Zwykło się nie mówić o swoich niepowodzeniach. To jasne, nikt nie lubi, o tym mówić, bo są to przykre doświadczenia. Często jednak nie mówimy o nich, dlatego że po prostu się wstydzimy. A wstydzimy się tego, że jesteśmy niedoskonali. Zakładając, że nie mamy prawa się mylić, potknąć, czy przewrócić, staramy się wytworzyć perfekcyjną wersję siebie – bez skaz. Patrzę na ładną dziewczynę i myślę o tym, że ona zapewne budzi się taka piękna. Podczas gdy ja potrzebuję 1/24 doby, żeby wyglądać jako–tako. Robi to większość z nas. Udajemy znawców w każdej dziedzinie, nie lubimy się mylić.


…a to wytwarza ciśnienie

Ciśnienie, żeby być ciągle lepszym niż ktoś inny, żeby mu co najmniej dorównać. Oczywiście rozwój osobisty to nic złego, ale życie pod ciągłą presją doskonałości, prędzej, czy później męczy każdego. O tym, że bycie perfekcjonistą oprócz blasków, ma też cienie, już pisałam. Tak się dzieje, kiedy przy każdym nowym zadaniu, w każdej sferze życia nawet nie dopuszczasz myśli, że ma prawo ci się nie udać.

Ukrywanie swoich słabości udaje się, ale do czasu. Jednak w końcu nadchodzi moment, kiedy musimy skonfrontować się ze swoimi słabościami. Najczęściej przychodzi to jednak w samotności. Przynosi to odrobinę rozczarowania, kiedy uświadamiasz sobie, że jednak nie jesteś perfekcyjny.
Ludzie nie przyznając się do swoich słabości, tworzą fałszywy obraz człowieka idealnego. To z kolei napędza niepewnych siebie do tego, żeby bać się przyznać, że są niedoskonali.


Świat byłby lepszy, gdybyśmy otwarcie mówili o swoich słabościach

No tak, bo czy nie łatwiej wstawałoby się z myślą, że mam prawo do błędów? Że wcale nie muszę i nigdy nie będę perfekcyjna? Jesteśmy ludźmi – mamy swoje zalety, ale także wady i trzeba się z tym liczyć. Jasne, że nikt na wejściu nie będzie mówił, że zamiast pysznego jabłecznika, wyszedł mu zakalec, ale nie ma sensu ukrywać, że jest się słabym cukiernikiem, a nie jakimś mistrzem wypieków.
Wiedząc, że nie jesteśmy perfekcyjni łatwiej też przyznać się do błędów i uniknąć nieporozumień w relacjach z ludźmi. 

Naprawdę dobrze jest się przyznać, nawet jeśli tylko przed samym sobą, że nie trzeba ciągle być cool i fajnym. Że to nic, jeśli zupa dyniowa za pierwszym razem wyszła ci za rzadka, a drugim za gęsta.


Cześć, jestem Karolina i nie jestem idealna

Tak. Bywam nudna i leniwa. Nie lubię się mylić i czasem jestem w stanie strzelić największą głupotę na świecie. To o zupie dyniowej z akapitu wyżej to o mnie. Dodatkowo za pierwszym razem oparzyłam sobie nią nogę. Na w-fie zawsze byłam wśród tych najgorszych, bo mam słabą koordynację ruchową, toteż często się potykam i zawadzam o rzeczy. Często się wstydzę i mam krzywy nos no i zęby (że krzywe w sensie). Zwykle trzeba mi też tłumaczyć coś kilka razy. Nie jestem piękna, ale zaczynam akceptować swój wygląd. Ostatnio nawet nie maluję rzęs, kiedy gdzieś wychodzę (uważam, że to spory wyczyn) i nie prostuję włosów. A robię to dlatego, że uświadomiłam sobie, że przecież nie jestem perfekcyjna i wcale nie muszę do tego dążyć. Mogę być po prostu człowiekiem.

Ale wiecie, kiedy najłatwiej sobie odpuścić bycie perfekcyjnym? Kiedy poznasz kogoś, przy kim jesteś sobą ze wszelkimi niedoskonałościami, a ten ktoś nadal cię lubi.


Także ciągłe bycie fajnym i idealnym zostawiam innym. 


Karolina się kłania

To jest tysiąc pierwszy blog, na którym autor wyraża swoje myśli na niecodzienne tematy. Jeśli chcesz podzielić się swoją opinią, śmiało! Zrób to teraz!

You may also like

2 komentarze:

  1. Anna 1 września 2016 05:56

    Ja kiedyś zazdrościłam innym - a bo to mają lepszą figurę, a bo lepszy dom, więcej hajsu itp. Ale zrozumiałam ze musze cieszyć się z tego co mam i nabrać do samej siebie dystansu. Ktoś się śmieje z moich pieg czy figury? Śmieje się razem z nim! :-D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Unknown1 września 2016 10:43

      Dokładnie! Nabrać dystansu do siebie. Ja zrozumiałam, że to co nieperfekcyjne też może być urocze :)

      Usuń

Obsługiwane przez usługę Blogger.

Blogger templates

Cześć! Tu Karolina i moje niedorzeczne dywagacje. Rozsiądź się wygodnie, zaparz sobie herbatkę, przeczytaj, co mam do powiedzenia i zostaw po sobie jakiś ślad.

Niedorzeczne dywagacje na Facebook'u

Photobucket

Najpoczytniejsze

Wyświetlenia