Kolorowy świat szarych introwertyków - o tym jak trudno być introwertykiem w dzisiejszych czasach.

/
2 Comments
Cześć, Karolina się kłania! 
Jeszcze jakieś kilka lat temu, myślałam o sobie, że po prostu jestem dziwna, bo nie lubię wychodzić z domu, rozmawiać z ludźmi, a przebywanie z nimi za długo po prostu mnie męczy.
 I pewnie większość moich znajomych tak o mnie myślała. Teraz już wiem, że po prostu jestem introwertykiem.  Czy jest łatwo nim być? Nie. Czy ma to swoje plusy? Trochę tak.
 
Jak rozpoznać introwertyka? Bardzo łatwo, chociaż nikt nie wykazuje 100% typowych cech.
Ale na imprezie nie spotkasz go w środku najgłośniejszej grupki, żywo dyskutującego. Ale jeśli już się na nią uda, najprędzej będzie siedział gdzieś z boku obserwując wszystko dokoła.
Wolny czas najchętniej spędza w domu, bo tam, w samotności nabiera energii.  Introwertycy zwykle nie lubią small talków. Paplanie o pogodzie, to zdecydowanie coś co ich męczy. Ale za to mogą godzinami dyskutować na tematy ważne i interesujące ich.  Najłatwiej pracuje im się samym, wolą ciszę i spokój. Tylko w taki sposób udaje im się skupić.  Ale oprócz tego introwertycy bywają kreatywni, świat ich wyobrażeń jest niezwykle barwny, chociaż mają łatkę  gburowatych, no bo w grupce nie odzywają się, nie nawiązują rozmowy. Częściej słuchają niż mówią.
Tak, jestem introwertykiem, a w dodatku nieśmiałym introwertykiem. I gdyby nie to połączenie(które nie jest jednoznaczne) może nawet byłoby fajnie.  Chociaż dla znajomych jestem po prostu ‘noł lajfem’, który piątkowy wieczór woli spędzić w domu oglądając jakiś kolejny film. Jestem kimś kto potrafi przez cały dzień ograniczyć ilość wypowiadanych słów do koniecznego minimum, ale w momencie, gdy spotkam kogoś z kim można porozmawiać na interesujące tematy, nie mogę przestać mówić. W duszy wiele mi zalega, ale nie potrafię nikomu o tym powiedzieć.  Lubię samotność, chociaż bywa ona trudna. Bo to nie tak, że nie chcę być z ludźmi. Czasem naprawdę nie wiecie jak bardzo tęskni mi się do ludzi, ale muszę mieć pewność, że w momencie gdy będę już nimi zmęczona, będę mogła po prostu się od nich odpocząć. Czasem wszechobecność portali social media, wzbudza we mnie poczucie winy, że inni spędzają dnie na imprezach, nad jeziorem, na zabawie, a moim jedynym osiągnięciem jest obejrzenie wszystkich sezonów serialu.  Moimi obiektami westchnień są fikcyjne postaci z książek i filmów, a nie realni faceci. 
Introwertycy nie mają łatwego życia.  Są niezrozumiani. W końcu ciężko uwierzyć, że ktoś naprawdę woli zostać w domu, bo to lubi, a nie dlatego, że jest smutny.  Poza tym, w dzisiejszych czasach stawia się na pracę w grupie. Już od najmłodszych lat szkolnych, wpaja nam się do głowy, że trzeba umieć współpracować z innymi, a jeśli tego nie potrafisz.. .no cóż. Coś z Tobą nie tak. Ja za to wolę zrobić wszystko od początku do końca sama, tak jak chcę. Nie lubiłam żadnych kompromisów, bo zawsze (nieskromnie) uważałam, że moje pomysły są lepsze i nigdy nie chciałam z nich rezygnować tylko dlatego, żeby wszystkim się podobało. 
Żyjemy wśród ideału człowieka, który jest zabawny, błyskotliwy, towarzyski. No cóż, nie jest tajemnicą, że ludzie poszukują akceptacji.  A mnie jest oczywiście przykro, że ja nie potrafię nikogo rozśmieszyć, że nie jestem duszą towarzystwa i trudno mi uwierzyć, że mimo tego, że jestem nudziarą ktoś mnie za to lubi. Tym bardziej, że potrzebuję otaczać się właśnie swoim przeciwieństwem.  Dodatkowo zdecydowanie lepiej brzmię pisząc niż mówiąc. Przez co łapię się na tym, że czytam swoje rozmowy z  ludźmi i jestem zaskoczona, że napisałam to i to. I nie wyobrażam sobie siebie mówiącej takie rzeczy, które komuś napisałam. No chyba, że sobie wcześniej bym to przygotowała. I trochę boję się wtedy, że w którymś momencie nie jestem sobą, że gdzieś udaję.  Ale może teraz nadchodzi era introwertyków? Internet stwarza dobre warunki egzystowania dla takich ludzi. Mogą wyrażać swoje myśli, pisać, tworzyć w domowym zaciszu, a nawet pracować.  I jedyne czego bym chciała, to stać się dumnym introwertykiem i nie mieć wyrzutów sumienia z tego jaka nie jestem. 

Ale to tylko niedorzeczne dywagacje. 


You may also like

2 komentarze:

  1. Podpisuje się pod tym postem wszystkimi kończynami :) W ogóle uwielbiam czytac takie rzeczy, od razu raźniej, że gdzieś jest kolejna osoba co myśli/funkcjonuje podobnie jak ja i ma te same rozterki. W dodatku też jestem przypadkiem nieśmiałego intro :( Z jednej strony doceniam mój temperament, pomaga mi on w moich pasjach i w ogóle przyjemniej się żyje człowiekowi kiedy np. bacznie poobserwuje i pomyśli zamiast od razu rzucać się do działania. A z drugiej strony wady jak wspomniana nieśmiałość i przez to też lęk przed nowym.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A przez lęk przed nowym sporo się traci. No jednak coś za coś, prawda?
      Kiedy się czyta te wszystkie posty o introwertykach, aż czasem nie wierzę, jak wielu ludzi, ma tak samo, lub podobnie jak ja!

      Usuń

Obsługiwane przez usługę Blogger.

Blogger templates